…Klara była pacjentką w miejskim szpitalu psychiatrycznym. Doświadczenia ciężkiej choroby psychicznej sprawiły, że utraciła nie tylko wiarę w Boga, ale i wszelką nadzieję na lepszą przyszłość. Pewnego dnia przeczytała na oddziałowej tablicy ogłoszeń: „Poszukujemy ochotników do pomocy ludziom starszym”. Jak to sama później określiła: „Nie wiem, dlaczego wtedy zgłosiłam się, aby tym ludziom pomagać, niemniej jednak tak uczyniłam”. Opiekując się starszymi pacjentami, Klara nie tylko odzyskała z powrotem swoją wiarę w Boga, ale także nadzieję na lepszą przyszłość. „Każdy dzień poświęcony opiece nad starszymi, chorymi ludźmi budził coś we mnie i ubogacał wewnętrznie…”
…Życie uczy nas, że pomagając innym, pomagamy bardziej sobie niż im. Historia Klary dobrze nas wprowadza w ducha niedzielnych czytań. Postawa Chrystusa pochylającego się nad chorymi ludźmi powinna być dla nas wymowną lekcją delikatności i współczucia wobec cierpiących. Nie potrafimy tak jak Jezus czynić cudów i uzdrawiać, ale możemy brać udział w uzdrawiającej misji Zbawiciela, pomagając chorym na wiele sposobów. Czasem wystarczy przyjacielska wizyta u kogoś, kto choruje w domu czy w szpitalu, krótka rozmowa telefoniczna, wysłanie kartki z życzeniami powrotu do zdrowia z zapewnieniem o pamięci i modlitwie. Pomyślmy jak to jest w naszym życiu…

…W życiorysie św. Antoniego Pustelnika znajduje się następujące opowiadanie. Pewnej niedzieli w czasie Mszy św. Antoni usłyszał w Ewangelii opowiadanie o bogatym młodzieńcu. Słowa: „Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj co posiadasz i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną”.- wywarły na nim wielkie wrażenie i odtąd nie dawały mu już spokoju. Wziął je sobie głęboko do serca. Odtąd nadał swojemu życiu nowy kierunek, sprzedał wszystko i udał się na pustynię, aby naśladować Jezusa…
…Nie każdy z nas jest powołany do tak radykalnego życia na wzór św. Antoniego, ale każdy jest wezwany do życia słowem Bożym ma miarę swojego powołania w rodzinie i miejscu pracy. Człowiek, który żyje słowem Bożym potrafi odróżnić prawdę o fałszu, prostolinijność od obłudy, oszustwo od uczciwości. Ta umiejętność odróżniania dobra od zła będzie pochodziła ze Słowa Bożego, a nie z mądrości ludzkiej. Pamiętajmy o tym w swoim życiu….

.. „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”.
Jeden z penitentów wyznał księdzu, że jest załamany powtarzającymi się wciąż tymi samymi grzechami. „Widzisz- powiedział spowiednik- nasze życie jest jak wahadło zegara. Podąża ono od stopnia komunijnego do konfesjonału
i z powrotem. Grzech powoduje konieczność spowiedzi. Później wahadło zmierza do Komunii św. Słabość ludzka i uleganie pokusom sprawia, że za jakiś czas znów potrzebujemy sakramentu pokuty i pojednania. Nieustanny ruch wahadła wskazuje na rozwój naszego życia duchowego”…
,,,Mimo wielu upadków kolejne nasze powroty są niezwykle cenne w oczach Bożych. Tak naprawdę każda spowiedź sakramentalna jest swego rodzaju nawróceniem. Nie zniechęcajmy się niepowodzeniami czy powtarzającymi się grzechami, ale wciąż wypełniajmy ewangeliczne wezwanie: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”…