…W sanktuarium w Gidlach w przyklasztornym sklepie można nabyć ampułkę z winem, które ma cudowne właściwości lecznicze. Jednak jeden z tamtejszych zakonników zaznacza bardzo wyraźnie: „Tu najbardziej chodzi o wiarę. Można wypić sto litrów tego wina i nic, a czasami wystarczy jedna kropla z wiarą, aby dokonał się cud”…
…Dzisiejsza Ewangelia podkreśla jak bardzo ważna jest głęboka i oparta na zdrowym fundamencie wiara. Chrystus pragnie ją umacniać. Tak jak umocnił wiarę Jaira i apostołów. Pozostaje z nami w swoim słowie, przynosząc orędzie zbawienia. Jest obecny w sakramentalnych znakach. Korzystajmy z tej obecności, budując osobistą relację z Bogiem. Pamiętajmy o słowach Jezusa, który mówi: „Nie bój się, wierz tylko”…

…Wśród burz i niepokoju trzeba wznosić nasze myśli i serca do Chrystusa. To On może uciszyć żywioły i doprowadzić łódź naszego życia do brzegów wieczności. Nasze zaufanie ma być podobne do ufności małego chłopca, który na jednym okręcie spokojnie sobie spał, gdy wokoło szalał sztorm. Pasażerowie i marynarze, potwornie zmęczeni srożącym się żywiołem, wpadali w panikę i rozpacz.
Wreszcie ktoś zauważył chłopca. Obudzono go słowami: „Jak możesz tak spokojnie spać, gdy grozi nam śmierć?” Dlaczego mam się bać- odpowiedziało dziecko- przecież mój ojciec kieruje okrętem. Był to syn kapitana….
….Obyśmy i my mieli takie bezgraniczne zaufanie do naszego Ojca Niebieskiego, który kieruje łodzią naszego życia….

…Kiedyś król perski Nuszirwan wezwał do siebie kilku mędrców, chcąc od nich usłyszeć odpowiedzi na różne pytania. Zapytał więc: „Co jest największym stopniem nędzy ludzkiej?” Niemal jednogłośnie padła odpowiedź, że to człowiek stary, ułomny i ubogi. Wtedy wstał jeden z uczonych imieniem Mihir- znany nie tylko z mądrości, ale i z cnoty- i rzekł: „Według mnie to ten, kto stojąc u kresu życia, nie może sobie przypomnieć żadnego swojego dobrego czynu”…
…Każdy z nas powinien zastanowić się nad tym, co dobrego w robimy w swoim życiu? I czy tak , jak zachęca nas do tego Chrystus, staramy się pomagać w budowaniu królestwa Bożego na ziemi….”

…Pewien gospodarz nie mógł znaleźć siekiery. Gdzieś mu się zapodziała. Szukał jej cały ranek. W pewnym momencie pomyślał: „Wiem, siekierę ukradł mi syn sąsiada”. Syn sąsiada wychodził właśnie z domu. Gospodarz patrząc na niego, mruczał pod nosem. Tak wygląda złodziej mojej siekiery. Jeszcze uśmiecha się do mnie. Co więcej, złodziej mojej siekiery pozdrawia mnie. Już chciał za nim zawołać : „Ty złodzieju!”,ale w ostatniej chwili powstrzymał się. Nie miał przecież żadnych dowodów. W pewnym momencie, krzątając się po obejściu, gospodarz zobaczył siekierę leżącą na stosie drewna, które wczoraj rąbał przez cały dzień. I w tej chwili- co za zbieg okoliczności- syn sąsiada wracał do domu. Gospodarz znów zaczął mu się przyglądać: „Tak nie może wyglądać złodziej- mówił do siebie. Złodziej się nie uśmiecha. Złodziej nie pyta nikogo, jak minął dzień. Od razu wiedziałem, że on nie jest złodziejem”…
…To tylko historyjka, ale dobrze pokazuje, jak nasze usposobienie wewnętrzne wpływa na nasz ogląd rzeczywistości. Wyciągnijmy z tej sceny naukę: w swoich opiniach o innych ludziach kierujmy się dobrą wolą, starajmy się dostrzegać ich pozytywne strony. Spróbujmy przyjrzeć się im w całym ich skomplikowaniu. A przede wszystkim przywołajmy Ducha św. prosząc Go o przenikliwość widzenia…