Czy może niewidomy prowadzić niewidomego? Kto mnie w życiu prowadzi? Kto jest moim przewodnikiem?
Jezus – światłość świata, obdarza mnie błogosławieństwami, uczy miłości nieprzyjaciół, a dzisiaj prowadzi dalej.
On, który jest najlepszym nauczycielem, najlepszym lekarzem, dostrzega drzazgę w moim oku, ale i również belkę. Który potrafi leczyć mnie z porównywania się z innymi i bycia sędzią dla drugiego człowieka. Jezus najlepszy lekarz, uczy rozeznania tego co dzieje się wokół mnie, wokół nas.
Poznać rzeczywistość po owocach. Czy dana rzeczywistość owocuje dobrem, czy do dobra prowadzi, czy raczej sprawia że staje się gorszy? Zaproszenie do pójścia za Jezusem.

Miłujcie waszych nieprzyjaciół; dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą; błogosławcie tym, którzy was przeklinają, i módlcie się za tych, którzy was oczerniają. …

Jezus namawia nas dziś do bezwarunkowej miłości. Któż z nas nie chciałby być kochany taką miłością? Kto nauczy się takiej miłości, ten jej też doświadczy: „Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie”. Kto nauczy się takiej miłości ma bowiem zapewnione życie wieczne w Niebie, gdzie Miłość będzie podstawowym doświadczeniem. Jednak nauka takiej miłości musi odbywać się w klimacie zgoła przeciwnym: w zetknięciu z nieprzyjaciółmi i w doświadczeniu niewdzięczności. Uczyć się miłości, gdy zewsząd doświadczamy tylko miłości. Obyśmy byli otoczeni ludzką życzliwością.

Bóg pragnie szczęścia człowieka. Ryt błogosławieństwa wyraża tę prawdę. Ale co oznacza być szczęśliwym? Kiedy się to udaje? Katecheza ośmiu błogosławieństw daje odpowiedź, której często nie chcemy zrozumieć: szczęśliwym jest ten, kto w każdym doświadczeniu swego życia, w każdej sytuacji chce opierać się na Bogu, jest z Nim w bezpośredniej relacji. Przecież nie łzy, nie głód czy prześladowania czynią człowieka szczęśliwym. Nie bądźmy cierpiętnikami. Tym, co czyni nas szczęśliwymi, nawet w tak ciężkich doświadczeniach, jest obecność Boga, który kocha człowieka.

Ewangelia dzisiejszej niedzieli zawiera trzy obrazy. W pierwszym obrazie widzimy Jezusa głoszącego słowo do tłumu zgromadzonego nad jeziorem. W drugim Jezus zaprasza Piotra, by podjął się ponownie połowu. W trzecim Jezus ponownie czyni Piotra głosicielem słowa, „rybakiem ludzi”. W każdym z tych obrazów uderza moc słowa Jezusa. Słowo gromadzi tłumy cisnących się do Jezusa ludzi, dokonuje cudu połowu, a nade wszystko cudu przemiany Piotra.

Ewangelia V Niedzieli Zwykłej to również zaproszenie Jezusa w naszą codzienność. Jeżeli chcemy w naszym życiu wydać owoce, musimy przekraczać siebie, swoje przyzwyczajenia, schematy. Inaczej, wcześniej czy później wejdziemy w przeciętność.